Lista szkodników:
Szerszenie
Szerszenie są największe z osowatych występujących na terenie Europy środkowej. W Polsce pospolity zwłaszcza blisko terenów zamieszkiwanych przez ludzi. Żywi się owocami, owadami i sokami drzew.
W Polce ich typowy wygląd to czarny tułów w rude plam i żółty odwłok w czarne pasy. Głowa zaopatrzona w silne żuwaczki w żółtym kolorze.
Typowymi siedliskami dla szerszeni są lasy liściaste gdzie gniazda zakładają w dziuplach drzew, a także w norach gryzoni. Ze względu na utratę naturalnych siedlisk przystosowały się do życia w pobliżu człowieka do budowy gniazd wykorzystują opuszczone ule, zadaszone przestrzenia, skrzynki lęgowe dla ptaków a także tak samo jak osy w elewacji budynków.
Odwłok wyposażony w żądło, atakuje gdy wyczuje zagrożenie, są dość "mułowate". Jeżeli po użądleniu pozostało żądło, należy je jak najszybciej usunąć nie uciskając zbiorniczka z jadem, który znajduje się na szczycie żądła. Żądlą jedynie samice.
Gniazda należy ostrożnie oraz profesjonalnie usuwać, aby nie narazić się na niepotrzebne użądlenia. Najlepiej zlecić to profesjonalistom którzy są wyposażeni w odpowiedni strój oraz preparat do ich zwalczania.
Osy
Owady występują dość powszechnie od kwietnia do października.
W Polsce natomiast jest gatunkiem pospolitym również w miastach.
Owady te mają charakterystyczne czarno-żółte ubarwienie. Posiadają silne przewężenie między tułowiem a a odwłokiem, stąd określenie talia osy.
Na terenach zielonych gniazda głównie buduje w zaadaptowanych norach drobnych ssaków ale zdarza się również znaleźć je na drzewach i strychach z wytworzonej przez siebie miazgi z drzewa. W miastach upodobały sobie elewacje budynków. W miejscach, w których już występuje drobne uszkodzenie, lub przy obróbkach blacharskich typu parapet zewnętrzny gdzie nie zostało dokładnie uszczelniony styropian. Osy wykorzystują te przestrzenie stopniowo wyciągając ze środka kuleczki styropianu powiększając gniazdo. Królowa składa w nim jaja, robotnice rozbudowują gniazdo i karmią gniazdo pochodzenia zwierzęcego np. przeżute owady, gąsienice i podobnymi. Dorosłe żywią się nektarem, słodkimi sokami i soczystymi owocami.
Jest to agresywny gatunek nie boi się ludzi, użądlenie osy jest bolesne i piekące, ale większość osób nie jest na nie uczulona. Mają długie i gładkie żądło, które pozwala na wielokrotne ataki, nie tracą go po użądleniu. W przypadku uczulenia niezwłocznie skontaktować się z lekarz, ponieważ jad może w takim wypadku wywołać wstrząs anafilaktyczny.
Gniazda należy ostrożnie oraz profesjonalnie usuwać, aby nie narazić się na niepotrzebne użądlenia. Najlepiej zlecić to profesjonalistom którzy są wyposażeni w odpowiedni strój oraz preparat do ich zwalczania.
Kleszcze
Owady rzędu pajęczaków z podgromady roztoczy. Zalicza się tu około 900 opisanych gatunków, zgrupowanych w 3 rodzinach: obrzeżkowatych (kleszcze miękkie), kleszczowatych i Nuttalliellidae (dwie ostatnie znane jako kleszcze twarde).
W Europie występuje około 70 gatunków, z czego w Polsce na stałe 19. W Polsce najliczniej występuje kleszcz pospolity (żyje głównie w lasach: na paprociach oraz roślinach leśnych, atakuje liczne ssaki, ptaki i człowieka).
Cały cykl życia kleszcza obejmuje okres od 2 do 3 lat. W ich cyklu rozwojowym występują kolejno: jajo, larwa, 1–8 stadiów nimfalnych oraz osobnik dorosły. Samica kleszcza składa jednorazowo około 100 jaj. Wszystkie są bligatoryjnymi, czasowymi pasożytami zewnętrznymi kręgowców. Są nosicielami wielu groźnych chorób m.in. boreliozy, babesziozy, anaplazmozy, tularemii, gorączki krwotocznej, kleszczowe zapalenie mózgu, przez co mają duże znaczenie medyczne i weterynaryjne.
Liczba żywicieli w cyklu może być różna. U obrzeżkowatych jest ich wielu, przy czym larwa żeruje kilka–kilkanaście dni, a nimfy i dorosłe góra 2 godziny, w dodatku samice mogą żerować wielokrotnie, po każdym żerowaniu składając nową porcję jaj.
Większość kleszczowatych to kleszcze pozagniazdowe, które występują w wolnym środowisku (np. na łąkach i w lasach) i aktywnie wyszukują przemieszczających się żywicieli.
Kleszcze są aktywne od temperatury 7 stopni Celsjusza. W Polsce „główny sezon kleszczowy” zwykle zaczyna się wiosną, a kończy późną jesienią. Jednak w latach, gdy zimy są łagodniejsze, sezon ten może się zacząć w styczniu i trwać do grudnia, czyli przez cały rok.
Muszka owocówka
Wywilżna karłowata, muszka owocówka, nazywana również octówką.
Larwa wylęga się z jaja po 20 godzinach. W czasie 5 dni powstaje poczwarka, a po 9 dniach postać dorosła. Dorosłe owady potrafią żyć około dwóch tygodni. Samiczka jednego dnia może złożyć nawet do stu jajeczek.
W środowisku naturalnym owady te spotkać można w pobliżu drzew owocowych, wokół fermentujących owoców, ale przywabiają je także zapachy produktów jak wino, konfitury, dżemy i ocet. Nazwa muszka owocowa pochodzi stąd, iż owady te odżywiają się drożdżami żyjącymi na gnijących owocach. Nie jest więc szkodnikiem upraw rolnych, choć może powodować szkody w przetworach owocowych.
Mucha domowa
Jest to pospolity owad występujący na całym świecie. Jest niewielka (samica jest większa od samca), na ciemnoszarym tułowiu widoczne są podłużne paski. Odnóża zakończone są pazurkami i przylgami. Ma aparat gębowy typu liżącego, służący do zlizywania pokarmu płynnego lub stałego, który zostaje rozpuszczony enzymami śliny. Złoto-czerwono-brunatne oczy zapewniają 360° pole widzenia.
Pojedynczy osobnik żyje ok. 4 tygodni, jednak w budynkach ludzkich może przezimować w stanie anabiozy(stan krańcowego obniżenia aktywności życiowej organizmu). Nawet w tak sprzyjających warunkach przeżywa bardzo mała część populacji – jesienią muchy są dziesiątkowane przez grzybicę.
Dziewięciodniowe owady osiągają dojrzałość płciową. Jaja (2,5 mm) składane są do kału. Samica może składać jaja od 2 do 5 dni, jednorazowo ok. 100, w ciągu całego życia do 600-2000.
Owad ten stwarza zagrożenie epidemiologiczne: badania dowiodły, że na powierzchni swego ciała mucha może przenieść do 6 milionów, a w jelicie nawet pięciokrotnie więcej – 30 milionów mikroorganizmów – w tym powodujących tak groźne choroby jak dur brzuszny, paratyfus, dyzenteria, cholera, gruźlica, polio, salmonelloza oraz wąglik - oraz stadia przetrwalnikowe pasożytów
Komary, komarowate
Owady występujące na całym świecie rodzina owadów z rzędu muchówek. Znanych jest ponad 40 rodzajów i ok. 3,5 tys. gatunków komarów.
W Polsce najbardziej rozpowszechnione są 2 gatunki komarów: komar brzęczący (pospolity) oraz komar widliszek.
Samice tych owadów ssą krew zwierząt stałocieplnych, a niektóre owadów, ponieważ do powstania jaj w jajnikach wymagają odżywiania się krwią określonych gatunków zwierząt. Natomiast samce żywią się nektarem kwiatów.
Dorosłe komary mają aparat gębowy kłująco-ssący. Samice komarów przywabia zwiększone stężenie dwutlenku węgla w wydychanym powietrzu oraz kwas mlekowy i inne składniki potu, takie jak oktanol. Posługują się też termodetekcją, co sprawia, że w przypadku ludzi bardziej narażeni na ukąszenia komarów są młodzi mężczyźni, dzieci i kobiety w okresie owulacji.
Samica po przyłożeniu kłujki do ciała zwierzęcia puszcza w ruch szczęki kształtu lancetu zaopatrzonego w haczyki. Ruchy szczęk w górę i w dół powodują przecięcie skóry, następnie do rany zostaje wstrzyknięta kropelka śliny, która ma zapobiec krzepnięciu krwi. Samica odlatuje dopiero wtedy, gdy wypełni wole krwią ofiary. Ślina samicy zawiera substancję chemiczną, podrażniającą skórę, może także dochodzić do reakcji alergicznej. Dlatego po ukłuciu skóra czerwienieje, puchnie i swędzi.
Obecnie, nasze rodzime komary nie powodują chorób u ludzi. Jak informuje Główny Inspektorat Sanitarny w klimacie umiarkowanym przejściowym nie ma odpowiednich warunków, aby rozwijały się gatunki komarów, które występują w innych krajach i przenoszą groźne choroby. Dlatego też, chociaż na terenach naszego kraju znajduje się wiele obszarów wody stojącej, co sprzyja namnażaniu komarów, to nie ma w Polsce ryzyka zarażenia się chorobą zakaźną przenoszoną przez rodzime komary. Przy okazji, warto również podkreślić, że klimat się ociepla, następuje ekspansja gatunków, dlatego też z czasem sytuacja ta może ulec zmianie.
Rozkruszek mączny
Jest gatunkiem roztocza z rodziny rozkruszków. Występuje głównie w magazynach ale również pojawia się w domach.
Jaja składa na produkty i opakowania. Mąka zaatakowana przez tego rozkruszka pachnie stęchlizną i nie nadaje się do spożycia. Z nasion wygryza bielmo.
Rozwój ciągły. Kilkanaście pokoleń w ciągu roku. Płodność ok. 250 jaj. Żywotność osobnika to ok. 2 miesiące.
Wywołuje świąd i podrażnienie skóry zwane "świądem magazynierów". Włoski pokrywające jego ciało działają drażniąco na drogi oddechowe. Mogą również powodować alergiczne zapalenie spojówek.Spożyty z produktami spożywczymi powoduje zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Nie odpowiada za przenoszenie innych chorób.
Mrówki pospolite
Jest jednym z najpospolitszych palearktycznych gatunków mrówek. Naturalnym miejscem jego występowania są północne tereny Europy i Azji, łącznie z Zabajkalem (wschodnią Syberią) i Mongolią.
Ubarwienie robotnic waha się od żółtawobrązowego po szaroczarne, królowych od brązowego do brązowoczarnego, a samców od brązowego do czarnego.
Na swoje siedziby preferuje miejsca o piaszczystym podłożu i niskiej roślinności, jednak radzi sobie także z budową kopców w wilgotnej ziemi. Potrafi również budować gniazda we wnętrzu próchniejących pni czy konarów, korzystając z podwyższonej temperatury otoczenia dzięki procesom gnilnym. W miejscach, gdzie roślinność jest bujniejsza, kopce są wyższe i sięgają powyżej rosnącej wokół trawy.
Maksymalne liczebności kolonii tego gatunku sięgają kilku tysięcy robotnic w drugim roku, ok. 15–20 tys. robotnic z jedną królową w trzecim. Po dziesięciu latach kolonia może składać się nawet ze 100 tysięcy robotnic.
Mrówki faraona
Gatunek kosmopolityczny, pochodzący prawdopodobnie z Afryki Zachodniej lub Indonezji. Do krajów o umiarkowanym kimacie przybyły wraz z rozwijającym się handlem. Kolonie mogą liczyć do kilku milionów osobników.
Zamieszkuje ludzkie siedziby. Najczęstszymi miejscami występowania są zamknięte przestrzenie o wilgotności około 80% i temperaturze 25-30 °C blisko miejsc stanowiących źródło wilgoci takie jak kuchnie, łazienki (np.: szczeliny w ścianach, wolne przestrzenie pod kafelkami). Na gniazda zaadaptowane mogą być też mniej typowe miejsca jak niedomknięte pudełka czy kasety video.
Samce są czarne, z żółtawymi czułkami i odnóżami. Robotnice koloru od jasnożółtego do brązowoczerwonego. Posiadają żądło.
Rybik cukrowy pot. srebrzyk
Występują powszechnie w domach, piekarniach i innych ciepłych i dość wilgotnych pomieszczeniach, w których może znaleźć pożywienie. Rybiki prowadzą nocny tryb życia, nie lubią światła. Ulubiony pokarm rybika cukrowego stanowią produkty zawierające skrobię i inne polisacharydy: kleje organiczne, resztki ze stołu, cukry, a także martwe owady (owadzi pancerz zawiera chitynę – polisacharyd). Zdolność trawienia celulozy umożliwia rybikom zjadanie papieru.
Rybik może przeżyć około roku bez pożywienia.
Samica składa 2-20 żółtawych jajeczek. Larwa osiąga dojrzałość po czterech wylinkach (ok. 1 roku). Rybik przechodzi przeobrażenie niezupełne. Żyje od dwóch do ośmiu lat.
Uważany jest niekiedy za szkodnika, ze względu na spożywanie i niszczenie przez nie przedmiotów, takich jak książki. Jednak, choć są odpowiedzialne za zanieczyszczenie żywności i inne szkody, nie przenoszą chorób.
Omacnica spichrzanka - mól spożywczy
Dezynsekcja co to jest?
Tępienie szkodliwych owadów (zwłaszcza pasożytniczych jak: muchy, komary, pchły, wszy, pluskwy i karaluchy), ich jaj i larw, ze względów sanitarnych i gospodarczych.
Sposoby wykonywania dezynsekcji:
-
fizyczne: para, ogień, gorące powietrze, promieniowanie ultrafioletowe, gaz, szron
-
mechaniczne: wyłapywanie, trzepanie, oczyszczanie
-
biologicznych: zwalczanie za pomocą innych organizmów żywych
W naszej pracy stosujemy wiele sposobów walki ze szkodnikami. Wiemy, że każdy przypadek należy traktować indywidualnie w zależności od sytuacji i potrzeb. Dokładny opis metod znajdziesz TU.
Oferujemy skuteczną dezynsekcję na terenie całej Warszawy oraz okolic.
Sprawdz ije kosztuje dezynsekcja i wejdź na nasz CENNIK.
Poniżej przedstawiamy krótką charakterystykę najczęściej spotykanych insektów.
Szkodnik domowy, żeruje zwłaszcza na suchych pokarmach takich, jak: cukier, kasze, mąka i otręby. Dorosła forma aktywna nocą, żyje w temperaturze pokojowej około 14 dni, nie pobiera pokarmu.
Jaja składane są na pokarm (głównie produkty sypkie) pojedynczo, w łańcuchach lub w grupkach. Gąsienice wykluwają się w temperaturze pokojowej po około 8-10 dniach, żerują w produktach spożywczych w oprzędach z lepkiej nici, która zbiera produkty sypkie w bryły.
W optymalnych warunkach okres żerowania gąsienic trwa 3 tygodnie, w niesprzyjających warunkach mogą zapaść w diapauzę. Przepoczwarczenie następuje w trudno dostępnych miejscach (szpary, zgięcia opakowań). Poczwarki trwają 11-13 dni. Produkty, na których żeruje, zanieczyszcza odchodami, przędzą i martwymi owadami.
Karaluch
Zamieszkuje ludzkie siedziby, magazyny, piwnice, podziemne rury i kanały ściekowe oraz wysypiska śmieci. W Polsce stosunkowo pospolity.
Preferuje miejsca wilgotne oraz temperaturę 20–29°C. Samice nie wytwarzają jaj poniżej 15°C, a te zamierają poniżej 0°C.
Po kopulacji samica formuje zawierającą 16–18 jaj ootekę, którą przez 12 godzin do 7 dni nosi ze sobą, po czym pozostawia w osłoniętym miejscu. Jedna samica produkuje w ciągu życia 6–8 ootek w odstępach 1–2 tygodni.
Potrafią przeżyć do ok. 2 lat.
Dezynsekcja
Insekty
Skontaktuj się z nami. pogotowie@dddsecretservice.pl
Działamy na terenie całej Warszawy i okolic.
Strona zrobiona w kreatorze stron internetowych WebWave